Warszawa, 14 października 2025 r.
Piotr Schab
Rzecznik Dyscyplinarny
Sędziów Sądów Powszechnych
Opinia
W sprawie kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów, dotyczącej obwieszczenia o wolnych stanowiskach sędziego w Sądzie Najwyższym i Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
I. Regulacje prawne.
Zgodnie z art. 179 Konstytucji RP, sędziowie są powoływani przez Prezydenta Rzeczypospolitej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa na czas nieoznaczony. Szczegółowy tryb procedowania w sprawach dotyczących powołania na stanowisko sędziego w różnych sądach jest regulowany ustawą z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz ustawami ustrojowymi: ustawą z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym, ustawą z dnia 21 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawą z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo o ustroju sądów wojskowych.
W odniesieniu do sędziów Sądu Najwyższego procedurę tę rozpoczyna obwieszczenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej wydane po zasięgnięciu opinii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego zamieszczane w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” o liczbie wolnych stanowisk sędziego przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu Najwyższego (art. 31 § 1 ustawy o SN.). Kolejnym etapem jest postępowanie przed Krajową Radą Sądownictwa przewidziane w art. 31 § 2-3d ustawy o Sądzie Najwyższym, zakończone podjęciem uchwały zawierającej wniosek o powołanie do pełnienia urzędu sędziego Sądu Najwyższego, którą KRS przedstawia Prezydentowi RP (art. 44a ustawy o KRS). Procedurę tę kończy doręczenie aktu powołania (postanowienia Prezydenta RP), z którą to chwilą nawiązuje się stosunek służbowy sędziego Sądu Najwyższego (art. 33 § 1 ustawy o SN) oraz z złożenie wobec Prezydenta RP ślubowania (art. 34 § 1 ustawy o SN).
W stanie prawnym sprzed wejścia w życie ustawy z 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym uprawnienie do ogłaszania obwieszczenia o wolnych stanowiskach sędziowskich w Sądzie Najwyższym przysługiwało Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego – obecnie przysługuje Prezydentowi RP.
Kluczowe znaczenie ma zatem art. 144 ust. 3 Konstytucji RP, określający zamknięty katalog czynności zachowanych dla wyłącznej decyzji Głowy Państwa, które nie wymagają dla swojej ważności i skuteczności kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów. Zgodnie z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji RP wśród tych prerogatyw znajduje się także prawo do powoływania sędziów. Charakter czynności w postaci Obwieszczenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zamieszczanego w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” o liczbie wolnych stanowisk sędziego przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu Najwyższego wymaga analizy w związku z kwestią kontrasygnowania tego Obwieszczenia przez Prezesa Rady Ministrów. Analiza tego zagadnienia winna być dokonana na płaszczyźnie konstytucyjnych kompetencji Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
II. Orzecznictwo sądów i trybunałów.
Stanowisko mające wykazywać wadliwość powołania sędziego w następstwie obwieszczenia Prezydenta Rzeczypospolitej o wolnych stanowiskach sędziego w Sądzie Najwyższym, wydanego bez kontrasygnaty Premiera i z tej racji pozbawionego prawidłowych skutków prawnych zajęto w uchwale trzech Izb Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r. : Izby Cywilnej, Karnej oraz Pracy i Ubezpieczeń Społecznych (sygn. akt BSA I-4110-1/20, pkt 34 uzasadnienia), w wyroku z 5 grudnia 2019 r., sygn. akt III PO 7/18) oraz wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z: maja, września i października 2021 r. (sygn. akt II GOK 2/18, II GOK 3/18, II GOK 4/18, II GOK 5/18, II GOK 6/18, II GOK 7/18, II GOK 8/18, II GOK 9/18, II GOK 10/18, II GOK 11/18, II GOK 12/18, II GOK 13/18, II GOK 14/18, II GOK 15/18, II GOK 17/18, II GOK 20/18).
Wskazana wyżej chwała trzech Izb Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r. została następnie wyrokiem TK z 20 kwietnia 2020 r. , sygn. akt U 2/20 uznana za niezgodną z art. 179, art. 144 ust. 3 pkt 17, art. 183 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 7 i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 2 i art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz wyeliminowana z obrotu prawnego.
Z kolei wymienione wyżej orzeczenia NSA wydawane były we wcześniejszym stanie prawnym, w związku z odwołaniami od uchwał Krajowej Rady Sądownictwa. Wobec treści wyroku TK z 25 marca 2019 r. sygn. akt K 12/18 – odwołania od uchwał KRS są obecnie rozpoznawane w Sądzie Najwyższym – Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych.
Argumentacja Naczelnego Sąd Administracyjnego opierała się na przyjęciu, że wszelkie działania urzędowe Prezydenta RP należy zaliczyć do kategorii aktów urzędowych Głowy Państwa w rozumieniu art. 144 ust. 1 Konstytucji RP, które, z wyjątkiem aktów wymienionych w ust. 3 tego przepisu, wymagają dla swej ważności kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów zgodnie z dyspozycją ust. 2 tego przepisu. Stanowisko to wsparto argumentacją kwestionującą dopuszczalność na gruncie Konstytucji RP, czynionego często w doktrynie, rozszerzania kategorii prerogatyw Prezydenta RP (art. 144 ust. 3) o tzw. prerogatywy pochodne lub analogiczne. Argument ten Naczelny Sąd Administracyjny poparł wstępnym założeniem, iż „wszelkie działania Prezydenta RP podejmowane w ramach przysługujących mu konstytucyjnych i ustawowych kompetencji należy zaliczyć do aktów urzędowych”. Znamienne, że w uzasadnieniu wyroku z 13 maja 2021 r. w sprawie o sygn. akt II GOK 4/18 (pkt 8.4) pogląd ten umotywowano jedynie stwierdzeniem, iż „w doktrynie przyjmuje się” takie właśnie stanowisko, jednak nie przytoczono żadnej literatury na jego poparcie, bo też i trudno byłoby to uczynić.
Problem z precyzyjnym określeniem zakresu znaczeniowego pojęcia „akt urzędowy” uwidocznił się już podczas prac nad tekstem Konstytucji RP, kiedy to celowo zrezygnowano z prób jego bardziej precyzyjnego określenia uznając, że „nadmierne zagłębianie się w to, jakie akty należą do katalogu aktów urzędowych będzie zawsze wywoływało kontrowersje” (zob. A. Frankiewicz, Kontrasygnata aktów urzędowych Prezydenta RP, Kraków 2004, s. 79-85). W efekcie, już w początkowym okresie obowiązywania Konstytucji RP z 1997 r. wskazywano, że nie każde działanie Prezydenta mające charakter oficjalny, winno być kwalifikowane jako „akt urzędowy” w rozumieniu art. 144 ust. 1 Konstytucji RP, ale że działanie takie może polegać na dokonywaniu, innych niż akty urzędowe, „czynności urzędowych” (zob. P. Sarnecki, uwaga 2 do art. 144 (w:) Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz (red. L. Garlicki), t. 1, Warszawa 1999). Już wówczas wskazywano również, że rygorystyczne wymaganie kontrasygnaty dla wszystkich oficjalnych czynności urzędowych Prezydenta RP niewymienionych w ustępie 3 artykułu 144 Konstytucji RP, „sprowadzałoby instytucję kontrasygnaty do wymiarów absurdalnych i byłoby sprzeczne z zakładaną przez Konstytucję wizją Prezydenta aktywnego i twórczo wpływającego na bieg spraw państwowych”. (P. Sarnecki, uwaga 7 do art. 144 (w:) Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz (red. L. Garlicki), t. 1, Warszawa 1999). Stanowisko wskazujące, że nie wszystkie działania podejmowane przez Prezydenta RP przybierają formę aktów urzędowych było następnie podtrzymywane w doktrynie. Wskazywano, iż granicą pojęcia „akt urzędowy” jest ustalenie, czy wydanie aktu „umożliwia Prezydentowi sprawowanie urzędu”, czy jest podejmowany „w wykonaniu jego uprawnień jako organu państwowego”. Podkreślano, że do zakresu tego pojęcia nie będzie zaliczać się „większość czynności, które stanowią czynności faktyczne (zob. A. Frankiewicz, Kontrasygnata aktów urzędowych Prezydenta RP, Kraków 2004, s. 100-103). Zaznaczono także, iż z normatywnego punktu widzenia problem określenia rodzajów działań mieszczących się w zakresie pojęcia „aktu urzędowego” pozostaje w zasadzie nadal nierozwiązany, jednak czynności, które wprawdzie są wykonywane przez Głowę Państwa, ale nie wywołują skutków prawnych, albo nie są stwierdzone pismem, należy określić jako „czynności urzędowe” (zob. B. Opaliński, Kontrasygnata aktów głowy państwa w polskim konstytucjonalizmie. Kontrasygnata w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. Część II, „Ius Novum” nr 3/2011).
Trafność tego stanowiska znajduje pełne potwierdzenie w przepisach Konstytucji RP, co akcentuje się w nauce prawa. To bowiem same przepisy, w szczególności zaś (choć nie wyłącznie) przepisy Konstytucji RP (art. 133 ust. 1 pkt 1, art. 131 ust. 1), wskazują na konieczność wyróżniania, obok aktów urzędowych Prezydenta RP w rozumieniu art. 144 Konstytucji RP, również innych „czynności urzędowych”, które – choć mają umocowanie w obowiązujących regulacjach – nie powinny podlegać kontrasygnacie i nigdy w praktyce jej nie podlegają. Jednocześnie nikt nie czyni względem tych czynności urzędowych zarzutów nieważności lub nieskuteczności. Oprócz powiązania tych czynności z realizacją przepisów określających funkcje i zadania Prezydenta RP wskazano kolejne kryterium pozwalające wyróżnić kategorię „czynności urzędowych”, mianowicie niewładczy charakter tych działań, które służąc realizacji zadań ustrojowych określonych w art. 126 ust. 1 i 2 Konstytucji, nie „tworzą nowej sytuacji prawnej” (P. Sarnecki, uwaga 5 do art. 126 (w:) Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz (red. L. Garlicki), t. 1, Warszawa 1999).
Jako przykład konstytucyjnej normy przewidującej kompetencje Prezydenta RP do podejmowania czynności urzędowych, których nie sposób uznać za akt urzędowy w rozumieniu art. 144 Konstytucji RP, jest art. 133 ust. 1 pkt 1 Konstytucji RP, przewidujący obowiązek zawiadomienia Sejmu i Senatu o dokonanej przez Prezydenta RP ratyfikacji bądź o wypowiedzeniu umowy międzynarodowej. Akt Prezydenta RP wydany w celu realizacji wspomnianego obowiązku stanowić ma „czynność urzędową zrealizowaną w formie pisemnej”. Chodzi tu bowiem o czynność mającą wyłącznie charakter informacyjny, która nie zobowiązuje jej adresata do podjęcia jakichkolwiek działań (zob. A. Frankiewicz, Kontrasygnata aktów urzędowych Prezydenta RP, Kraków 2004, s. 106). Próba uznania takiego działania za akt urzędowy Prezydenta RP skutkowałaby powtórnym potwierdzeniem tego samego zdarzenia w formie kontrasygnaty: po pierwsze w odniesieniu do samego aktu ratyfikacji, a następnie – w odniesieniu do czynności informującej o jej dokonaniu. Wyłączenie tej czynności z kategorii aktów urzędowych i obowiązku jego kontrasygnowania jest uzasadnione nie tylko jej informacyjnym charakterem, ale również elementarnymi względami zdroworozsądkowymi, nakazującymi powstrzymać się od podwójnej kontrasygnaty tego samego działania Prezydenta RP.
Istotne rozbieżności w zakresie skuteczności wszczęcia postępowań nominacyjnych na stanowiska sędziów Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, w tym znaczenia kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów dla realizacji przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej kompetencji określonej w art. 31 par. 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 roku O Sądzie Najwyższym (Dz. U. z 2018 r. poz. 5 ze zm.) zostały usunięte przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 23 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. akt P 10/19,
Trybunał udzielając odpowiedzi na pytanie prawne składu Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych orzekł, że art. 31 par. 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. O Sądzie Najwyższym w związku z art. 49 par. 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego w zakresie, w jakim za przesłankę wyłączenia sędziego z orzekania uznaje okoliczność, że obwieszczenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o wolnych stanowiskach sędziego w Sądzie Najwyższym, na podstawie którego rozpoczyna się proces nominacyjny sędziów, stanowi akt wymagający dla swej ważności podpisu Prezesa rady Ministrów (kontrasygnaty), a konsekwencją jego braku jest wątpliwość co do bezstronności sędziego powołanego do pełnienia urzędu w procedurze nominacyjnej rozpoczętej takim obwieszczeniem, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 144 ust. 2 oraz art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji.
W obszernych motywach tego wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że błędny jest pogląd prezentowany w orzecznictwie – zwłaszcza w licznych judykatach Naczelnego Sądu Administracyjnego, że obwieszczenie Prezydenta o wolnych stanowiskach sędziego nie mieści się w katalogu prerogatyw, wymienionych w art. 144 ust. 3 Konstytucji. Odwołując się do bogatej literatury Trybunał zwrócił uwagę, że koncepcje, wedle których obwieszczenie prezydenckie wymagałoby kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów pozostają w sprzeczności z Konstytucyjną zasadą podziału władzy i rolą Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w procesie powoływania sędziów. Podkreślono w dalszej części wywodów Trybunału Konstytucyjnego, że brak obowiązku kontrasygnaty pod obwieszczeniem Prezydenta w sprawie wolnych stanowisk sędziego w Sądzie Najwyższym wzmacnia koncepcja aktów pochodnych i analogicznych. Zgodnie z tą koncepcją, od wymogu kontrasygnaty zwolnione powinny być takie działania Prezydenta, które są częścią lub „dalszym ciągiem” pewnego aktu wyraźnie zwolnionego z kontrasygnaty (akty pochodne), a także czynności analogiczne do którejś z kompetencji wymienionych w art. 144 ust. 3 Konstytucji, a przy których istnieje identyczne ratio legis jej wyłączenia. Kwestia ta musi być analizowana z uwzględnieniem ustrojowej pozycji Prezydenta wynikającej z art. 126 Konstytucji.
Trybunał zaznaczył, że zgodnie z art. 142 Konstytucji: „1. Prezydent Rzeczypospolitej wydaje rozporządzenia i zarządzenia na zasadach, określonych w art. 92 i 93. 2. Prezydent Rzeczypospolitej wydaje postanowienia w zakresie realizacji pozostałych swoich kompetencji”. Jeśli zatem, w świetle art. 144 ust. 1 Konstytucji , „Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, korzystając ze swych konstytucyjnych i ustawowych kompetencji, wydaje akty urzędowe”, a art. 142 Konstytucji enumeratywnie wymienia, jakie akty wydaje Prezydent w zakresie realizacji swoich kompetencji, to obwieszczenie nie może być uznane za akt urzędowy, o którym stanowi art. 144 ust. 1 Konstytucji, a więc nie może być analizowane w kontekście wymogu kontrasygnaty.
Trybunał wskazał, że Prezydent, wydając obwieszczenie, realizuje wyłącznie formalny obowiązek informacyjny, ale nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach. Te wynikają bowiem z aktów normatywnych. Obwieszczenie nie zawiera władczego, materialnego rozstrzygnięcia, za pomocą którego Prezydent realizuje swoje konstytucyjne i ustawowe uprawnienia. Z tego względu obwieszczenie o wolnych stanowiskach sędziego w Sądzie Najwyższym należy traktować jako czynnośćurzędową, a nie akt urzędowy w rozumieniu art. 144 Konstytucji.
Obwieszczenie nie tworzy dla potencjalnych kandydatów na sędziów żadnych praw. Samo uprawnienie do zgłaszania wniosku, wymóg posiadania odpowiednich kwalifikacji czy nawet wzór wniosku – wynikają z aktów normatywnych powszechnie obowiązujących. Stąd to ustawa, a nie obwieszczenie, daje prawo do aplikowania na stanowisko sędziego SN.
Wobec tego Trybunał Konstytucyjny uznał, że jeśli działanie Prezydenta przybiera formę pisemną, kierowaną do danej kategorii odbiorców, ale nie zawiera rozstrzygnięcia o ich prawach lub obowiązkach, to nie jest to „akt urzędowy Prezydenta”, lecz jedynie „działalność urzędowa” albo „czynność urzędowa” Głowy Państwa. Tego rodzaju działalność odbywa się bez kontrasygnaty, mimo że czynność, o której mowa nie jest wprost wymieniona w katalogu prezydenckich prerogatyw w art. 144 ust. 3 Konstytucji.
Skoro obwieszczenie Prezydenta jest informacją sygnalizującą liczbę wakatów i poprzedzającą wszczęcie dalszych procedur, to nie ma indywidualnych personalnie adresatów i nie wyznacza wzorca zachowania, czyli nie może być potraktowane, jako akt urzędowy Prezydenta w rozumieniu art. 144 ust. 1 Konstytucji, zatem nie wymaga kontrasygnaty. Wszelkie tezy o jego nieważności, czy o niekonstytucyjności dalszej procedury powoływania sędziów do Sądu Najwyższego – są więc pozbawione podstaw.
Trybunał Konstytucyjny potwierdził a analizowanym wyroku stanowisko wynikające z uchwały Sądu Najwyższego z 16 grudnia 2021 r., sygn. akt I NZP 5/21. Stwierdzono w tym orzeczeniu, że:
„I. Obwieszczenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o wolnych stanowiskach sędziego w Sądzie Najwyższym lub w Naczelnym Sądzie Administracyjnym (art. 31 § 1 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1904, stosowany samodzielnie lub w związku z art. 49 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 137), jako czynność urzędowa o charakterze informacyjnym i niewładczym, nie podlega obowiązkowi kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów, który odnosi się jedynie do aktów urzędowych Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (art. 144 ust. 2 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz.U. Nr 78, poz. 483 ze zm.).
II. Obwieszczenie, o którym mowa w punkcie I, pozwala osobom, które spełniają ustawowe warunki objęcia stanowiska sędziego Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego, prawidłowo i skutecznie zainicjować postępowanie kwalifikacyjne przed Krajową Radą Sądownictwa, na zasadach określonych w art. 31 § 2 ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1904)”.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wyrażał stanowisko, zgodnie z którym kontrasygnata Prezesa Rady Ministrów na obwieszczeniu Prezydenta RP o wolnych stanowiskach sędziowskich Sądu Najwyższego nie jest wymagana (zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z 17 maja 2019 r., I NO 55/18; z 25 czerwca 2020 r., I NO 37/20; wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2020 r., I NO 192/19; uchwała Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 2019 r., II DSI 54/18). Kwestia kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów na obwieszczeniu Prezydenta RP o wolnych stanowiskach sędziowskich Sądu Najwyższego została bardzo szeroko przeanalizowana w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z 17 maja 2019 r., I NO 55/18. Sąd Najwyższy doszedł w tym orzeczeniu do przekonania, że obwieszczenie Prezydenta RP ogłoszone w trybie art. 31 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym o liczbie wolnych stanowisk sędziowskich nie jest aktem urzędowym Prezydenta RP w rozumieniu art. 144 ust. 1 Konstytucji RP, który wymaga kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów. Jest to bowiem inna czynność urzędowa polegająca na podaniu do publicznej wiadomości (w dzienniku urzędowym „Monitor Polski”) w sposób autorytatywny informacji o liczbie wolnych stanowisk sędziowskich w Sądzie Najwyższym. Wszczyna ono procedurę wyłaniania kandydatów na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego. Jednocześnie, Sąd Najwyższy w przywołanym orzeczenie wskazał, że nawet gdyby hipotetycznie przyjąć założenie, że obwieszczenie Prezydenta RP o liczbie wolnych stanowisk sędziowskich jest aktem urzędowym Prezydenta RP, to nie wymaga ono kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów, jako element kompetencji pochodnej w świetle art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji RP.
III. Praktyka.
Od czasu wejścia w życie ustawy z 8 grudnia 2017 r. o Sądzie Najwyższym, Prezydent RP w okresie od 24 maja 2018 r. do 10 października 2023 r. wydał łącznie 23 ogłoszenia o wolnych stanowiskach sędziego przewidzianych do objęcia w poszczególnych izbach Sądu Najwyższego SN i NSA w łącznej liczbie 155. Żadne z ogłoszeń nie zawierało kontrasygnaty premiera.
Mimo pojawienia się w systemie prawnym omówionej wyżej wykładni Trybunału Konstytucyjnego odnośnie do charakteru obwieszczenia Prezydenta i jego skutków, należy podkreślić, że takie rozumienie nie jest jedyne, a praktyka potwierdza, że z art. 31 § 1 ustawy o Sądzie Najwyższym wywodzone są treści, na podstawie których kwestionuje się status sędziów Sądu Najwyższego, jako osób nieuprawnionych do orzekania w poszczególnych składach sądu.
Próby wywodzenia, że powołanie kandydata na stanowisko sędziego może być prawnie nieskuteczne z tej przyczyny, że Prezydent ogłosił bez zgody Premiera potrzebę wszczęcia procedury w celu obsadzenia danej liczby wakatów sądowych wynikają z niekonstytucyjnego, godzącego w art. 10 ust. 1 Ustawy Zasadniczej, dążenia do udziału organu władzy wykonawczej w reglamentowaniu liczby stanowisk sędziowskich. Nie sposób zaakceptować powstrzymywania obwieszczenia inicjującego dalsze postępowanie mające bezpośrednie znaczenie dla stanu kadry orzeczniczej Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego od woli szefa rządu.
IV. Konkluzje.
Dokonanie bez kontrasygnaty Prezesa Rady Ministrów obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym RP o liczbie wolnych stanowisk sędziego przewidzianych do objęcia w Sądzie Najwyższym i Naczelnym Sądzie Administracyjnym jest zgodne z powołanymi wyżej przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Nieogłaszanie konkursów na stanowiska sędziowskie: w NSA od 2021 r. oraz w SN od 2023 r. sprawiło, że w Sądzie Najwyższym pozostaje nieobsadzonych 28 etatów orzeczniczych, zaś w Naczelnym Sądzie Administracyjnym – 18. Nie ulega wątpliwości, że powyższe niedostatki kadrowe powodują zwłokę w realizacji przez Państwo jednego z zasadniczych obowiązków – zapewnienia ochrony prawnej Obywatelom.
Rzecznik Dyscyplinarny
Sędziów Sądów Powszechnych
Piotr Schab
